หากพิจารณาจากธรรมชาติของบริษัท ซึ่งมักเติบโตเร็วในช่วงแรก และค่อย ๆ เติบโตช้าลง หลังจากที่บริษัทเริ่มมีขนาดใหญ่ เราจะพอเข้าใจได้ถึงเหตุผลที่ระบบเศรษฐกิจโดยรวมถูกครอบครองโดยบริษัทขนาดใหญ่ที่เติบโตช้า

​

เมื่อคำนึงถึงความจริงข้อนี้ เราจะเข้าใจได้ทันทีว่า ตัว g หรืออัตราการเติบโตในโมเดลของกอร์ดอนนั้นจะสูงมากไม่ได้ เพราะถ้าบริษัทของเราเติบโตเร็ว แถมยังลากยาวไปชั่วนิรันดร์ ในที่สุดแล้วบริษัทดังกล่าวก็จะใหญ่จนเบียดครองทั้งระบบเศรษฐกิจไป ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่ไม่ควรเกิดขึ้น ดังนั้น ตัว g ก็ไม่ควรสูงกว่าการเติบโตของเศรษฐกิจโดยรวม (ซึ่งวัดจาก GDP)

​

หรือถ้าคิดให้เข้มงวดขึ้นไปอีก เราอาจจะไม่ควรเอาการเติบโตของ GDP  เข้ามารวมด้วยซ้ำไป เนื่องจากสิ่งที่ผลักดันให้เศรษฐกิจมีการเติบโตควรเป็นนวัตกรรมและอุตสาหกรรมใหม่ ๆ ไม่ใช่อุตสาหกรรมที่อิ่มตัว เพราะฉะนั้น ตัว g ของบริษัทที่อิ่มตัวก็ควรมีค่าเพียงเท่ากับอัตราเงินเฟ้อที่คาดการณ์ในระยะยาว

​

สรุปคือมีสองค่าย

1. ตัว g เท่ากับ อัตราเงินเฟ้อ + อัตราการเติบโตของ GDP

2. ตัว g เท่ากับ อัตราเงินเฟ้อ

​

สมมติเราคาดการณ์ในระยะยาวว่า ประเทศไทยมีอัตราเงินเฟ้อ 2.0 เปอร์เซ็นต์ และ GDP มีการเติบโต 2.5 เปอร์เซ็นต์

 

ค่ายแรกก็จะบอกว่า g = 4.5% ส่วนค่ายที่สองมองว่า g = 2.0% เท่านั้น ซึ่งนักลงทุนก็ต้องพิจารณาเอาว่าแบบไหนสอดคล้องกับบริษัทที่ตนเองสนใจ และบางทีตัวเลขที่เหมาะสมอาจอยู่ระหว่างตัวเลขสองตัวนี้